Bρίσκομαι στο επίκεντρο ατελείωτων αναζητήσεων.
Αναλώνομαι σε κρεβάτια περαστικών.
Κάνω βόλτες με αμάξια,
πάντα από την ίδια θέση του συνοδηγού,
με το χέρι στην ίδια θέση, του ποδιού σου.
Τα δωμάτια μοιάζουν τόσο ίδια
και τα μπάνια κάθε πρωί καθόλου διαφορετικά.
Δεν θυμάμαι πουθενά έναν διαφορετικό ήχο από τους ήχους
στα μπαλκόνια και ο καφές τα πρωινά έχει πάντα την ίδια γεύση.
Γυρεύω να ξεφύγω από κείνα τα κρεβάτια
μετά από κάθε πρόωρη εκσπερμάτωση.
Οι αγκαλιές δεν προφέρουν τίποτε το διαφορετικό
και ότι τολμά να μοιάζει το βάζει στα πόδια.
Από κείνους άλλοι μοιάζουν στον μπαμπά μου
κι άλλοι στη μαμά μου. Άλλοι με θέλουν πολύ
και άλλοι λίγο και εγώ
τριγυρνώ στους δρόμους με επιφύλαξη στα μάτια
και όνειρα αποκαμωμένα.
Δεν έχω επιλέξει κανέναν.
Τώρα θα στο πω πώς γίνομαι σαν το μπαμπά μου και τη μαμά μου.
Φοβάμαι όπως αυτοί, για εμένα.
Αν γκρέμιζω φυλακές, αν προσπαθώ να παραδεχθώ
πως δεν με αφορούν οι γοητευτικοί κατά τα άλλα δεσμώτες,
τόσο περισσότερο βυθίζομαι στο κρεβάτι με τα καρφιά μου.
Όσο κι αν μετράω κάθε μέρα μέχρι το τρία να ξεφύγω
απο εμένα, εσένα και αυτόν,
ξέρω πως είναι ατελέσφορο.
Μετά από την τόση επινοημένη στέρηση
συρρικνώνω το χρόνο μονάχα σε δυο μέρες,
να σου δείξω, να προσπαθήσω, να πλασθώ,
να σε εξερευνήσω,
να σε χαρτογραφήσω.
Πια είμαι κενός, έγινα καθρέφτης,
αντικρύζω το παραπληγικό μου σώμα.
Ξέρεις είναι τρομακτικό έστω και για μια στιγμή
να σηκώσεις τα μάτια στην ευθεία.
Όχι ψηλά μα στην ευθεία, εκεί που κοιτάς κατάματα
εμένα εσένα αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου