Η αναλογική πραγματικότης δεν με απασχόλησε ποτέ.
Η αλγοριθμική διαδικασία κατασκευής εμπειριών με οδήγησε σε εσένα.
Με πεπερασμένη αλληλουχία λογικών σκέψεων αποκωδικοποιώ πια το συναίσθημα της γραφής σου.
Ευκολότερη παρά ποτέ η διαγραφή της παρουσίας σου απο την ψηφιακή μου νοημοσύνη.
Δεν είναι δυνατόν να επαναφέρεις τα δεδομένα.. δεν γίνεται.. σε έχω διαγράψει πια...
Δεν πρόκειται να επέμβεις στο σύστημα μου, το έχω καλά θωρακισμένο.
Τώρα όλοι προσκυνούν την ψηφιακή μου εικόνα.
Κανείς δεν αντιμιλά στον κυβερνήτη εκποίησης συναισθημάτων, σκύβουν το κεφάλι και δυαδικά με κυνηγούν.
7 σχόλια:
Σε παρακαλώ,
μην με κοιτάς δεν το αντέχω.
Τόση προσπάθεια
και ακόμη ξεγελάς τον εαυτό σου
ότι δήθεν δεν με θες,
δεν με έχεις ανάγκη όπως λες.
Επιστράτευσες την ψηφιακή σου νοημοσύνη
σε συνεργασία με τις τεχνικές σου γνώσεις
για να ξεφύγεις απ’ τα δεσμά του Προμηθέα.
Πως σου πέρασε απ’ το μυαλό
να αψηφήσεις την κυριαρχία του Δία;
Αντί να προσκυνούν την αμείλικτη θωράκισή σου,
αντί να σε δοξάζουν ως κυβερνήτη διαγραφής αισθημάτων
αναγκάζεσαι να σκύβεις το κεφάλι
σε κάθε ξέσκισμα της σάρκας σου
από τον γύπα – εαυτό σου.
Καμία μετάνοια για τις προσβλητικές σου τάσεις.
Καμία ενοχή για τις καταδικαστικές σου στάσεις.
Μονάχα υπομένεις να μαρτυράς την αλήθεια σου
σε κάθε κοίταγμα και άγγιγμά μου.
Σε τόση πεδιάδα γνώσεων και εμπειριών
δεν σκέφτηκες ότι η ενέργεια που καταβάλεις να ξεχάσεις
είναι ισοδύναμη με την μάζα συναισθημάτων που κουβαλάς;
Ατέρμονη επιθυμία η διεκδίκηση αεργίας στον έρωτα.
Θέλησα να γίνω Ίκαρος θέλησα, να γίνω Φαέθοντας, όμως το έγκαυμα πάντα φοβόμουν.
Παρακάλεσα τον πατέρα σου πανοπλία να μου φτιάξει από ατσάλι να μην καίγεται να μην σκουριάζει να μην τρυπιέται.
Τα σημεία μου φαίνονται διάτρητα όσο και αν προσπαθώ
Πάντα ένα σκαλί πάνω απο εσένα θα με ανεβάζεις Ηνίοχε, όσο θα χωλαίνεις στο άρμα σου επάνω, όσο παρατηρητής της σκέψης μου θα γίνεσαι για αυτό σε ευχαριστώ.
Αρχής γενομένης Ουρανού και Γαίας του Δία μου η γέννηση μακριά δεν είναι.
Αρχής γενομένης
της εσωτερικής μου παρόρμησης,
στήριξα τις ελεγείες μου στην αμφισημία της νιότης μου.
Ανάλογα δεν έπραξε ο Ίκαρος!
Την δύναμη του κόσμου θεώρησε σαν δώρο
σαν ο πατέρας του, του έδωσε τα γκέμια.
Αλλά η νιότη,
με τον καιρό σαν μένει απαίδευτη,
εξασθενεί και τα προσχήματα,
μαζί με την συναίσθηση που ασθενεί.
Έτσι λοιπόν, καθώς ανέβαινε σκαλιά υπεροψίας,
καθώς ο εγωισμός σαν αδηφάγα λαίλαπα κυριαρχούσε
- όχι από φόβο, όχι -
από ανυπακοή μονάχα,
άναψε σαν φλόγα
η πολυπόθητη ευκαιρία επιβραβεύσεως της ασέλγειας.
Η νιότη επιβάλει θάρρος.
Μήτε αναίδεια, μήτε θράσος!
Η μοίρα του Φαέθοντα δίδυμη μάλλον ήταν.
Ανώτερος εκείνος, χωρίς λαγνεία,
δίχως εμπαιγμό για την αδυναμία του άλλου.
Ούτε ασέβεια γνώρισε ο λόγος του.
Μονάχα έμελλε
- στο τελευταίο του ανέμισμα -
τον θάνατο να ονειρευτεί.
Δεν γνώριζε, δεν πρόλαβε να δει
πόσο συγκαλυμμένα παραμόνευε
σκορπίσια ανταμοιβή στο μεγαλείο της ψυχής του.
Δηλητηριώδες κλάσμα η ζωή.
Ο αριθμητής μετράει τις νίκες,
ο παρονομαστής σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Φαντάσου τον παρονομαστή να τον στολίσεις με λήθαργο.
Καταποντισμός!
Για πες μου τώρα,
που όλα έρχονται ξανά στην σκέψη σου,
τι είναι πιο κοντά;
Η γέννηση ή ο θάνατος;
Κι αν μεν είναι το πρώτο, επιζητώ αναγέννηση.
Αν όμως οδηγείσαι στον Άδη,
άσε με καλύτερα να ονειρεύομαι
την αδυναμία μου να σε ξεπεράσω!
Νίκες πολλές να καταμετρήσω δεν έχω..
Και η λογική πραγματικότητα μου, αποδομεί το συναίσθημα με ταχύτητα φωτός.
Στην επόμενη ενότητα ίσως έχω καταφέρει κάτι παραπάνω
Και πάλι άγνωστο!
Θέλει κόπο να δώσω δύναμη στο εντός στην επιφάνεια να βγει πάλι.
Το μυαλό μου δεν με βοηθά πια... Αυτό ονομάζω παρονομαστή..
Όσο και αν πιστεύεις ότι κοιμάται φαντάζει εκεί κάτω υπέρογκος.. Διαλύει την νιότη μου σε δεκαδικά ψηφία..
Και η γέννηση ο θάνατος το ένα το άλλο βοηθά... Αγώνας σκυταλοδρομίας στην οριοθετημένη μου κονίστρα..
Που αλήθεια περισσότερο βλέπεις τον εαυτό σου?
Μέσα σε ποιο όριο. Πόσα ολόκληρα κέρδισες απο των κλασμάτων σου τη διαίρεση?
Γέννηση = (Μυστικισμός + τελετουργία) * (Ισομετρική απόσταση των γενεσιουργών ορμών) / (Ανολοκλήρωτα καταπιεσμένες καταβολές).
Ορμή = Επιτακτική ανάγκη έκφρασης / συγκαλυμμένη παρόρμηση
Νιότη = (Απερίσκεπτη συναίσθηση + επισφαλής ολότητα εντυπώσεων) * (εξερεύνηση σεξουαλικής ταυτότητας / παραβλέπουσες εντυπώσεις) + (χαρισματική ευελιξία / άγονη ωριμότητα)
Ίριδα = Φωτεινή αναλαμπή προσαρμογής
Μένος = (Εσύ φταις για όλα + δεν αξίζεις να είμαστε μαζί + δεν βλέπεις ότι είμαι καλύτερος από σένα + τελειώσαμε) * (αναλγησία + καταπίεση + εξαναγκασμός + απωθημένα) / (Περιτύλιγμα αδιάκοπων προσδοκιών επιβράβευσης)
Ολότητα = (Εσύ + Εγώ) / (Γρήγορα η ώρα πέρασε)
Ταύτιση = (Συνεχής απεικόνιση των θέλω μου στα θέλω τα δικά σου) / (Ενδελεχής εξερεύνηση των πρέπει μου στα πρέπει τα δικά σου)
Ηρεμία = (Ανακουφιστική επίφαση των πράξεών μου / χωρίς υπερβολές) + (Ανακατανομή της απαράμιλλης φροντίδας σου / σε εαυτόν)
Τόκος = (Να είσαι σίγουρος πως ότι μοιραστούμε δεν έχω λόγο να διεκδικήσω τα οφέλη του, παρά μόνο – στην επικείμενη καταιγίδα – άσε με να σε περιθάλψω) / (Δεν είναι δίκαιο για σένα να χαθώ από το «είναι» σου που τόσα κομψά δρασκελίζεις στο κατώφλι του «εμείς»)
Ανάφλεξη = (Αναλαμπή πυρός του έρωτα η συνήθεια + καθρέφτισμα της άμεπτης εικόνας σου στο μεγαλείο της ζωής σου) / (Πυροδοτώ την φλογερή σου συνάρτηση – χωρίς περιστροφές – στην νιοστή αγάπη μου για σένα, έχοντας εξοστρακίσει την ρίζα του κακού από την Δημοκρατία της επίπονης γνώμης σου)
Αν τα βάλεις στην σειρά που έχω ήδη δομήσει, θα καταλάβεις ότι ο τεμαχισμός μου άξιζε τον κόπο της ολότητας που διεκδίκησα. Κι ας τίθεται υπο την αμφισβήτηση της υπέρογκης συναίσθησής σου!
μην με κοιτάς δεν το αντέχω
δεν με θες
δεν με έχεις ανάγκη
σκύβεις το κεφάλι
η μάζα συναισθημάτων που κουβαλάς;
τα σημεία μου φαίνονται διάτρητα όσο και αν προσπαθώ
δηλητηριώδες κλάσμα η ζωή.
καταποντισμός!
αν όμως οδηγείσαι στον Άδη…
αποδομώ το συναίσθημα
κοπος να δώσω δύναμη στο εντός
διαλύω την νιότη μου
οριοθετημένη κονίστρα
διαίρεση?
ανολοκλήρωτα καταπιεσμένες καταβολές
παραβλέπουσες εντυπώσεις
αναλγησία + καταπίεση + εξαναγκασμός + απωθημένα
περιτύλιγμα αδιάκοπων προσδοκιών επιβράβευσης
γρήγορα η ώρα πέρασε...
τεμαχισμός
Σκόρπιες λέξεις… με καμία λογική και κανέναν παραλογισμό..τίποτε παραπάνω
Ο επίλογος μου…
Σκοπεύω να δώσω σκυτάλη στον επόμενο πρόλογο…
Κηδεία στην ανωνυμότητα της καρδιάς σου. Όσα με τον νου δόμησες και σου δωσαν οι καιροί για λάβαρο και προίκα. Δεν είναι η λογική το παιχνίδι του φόβου σου, να παραδεχτείς την κουρασμένη και αλλοιωμένη εικόνα που εσύ σκέβρωσες. Η ζωή γελά σε κείνους που πήραν τα ηνία -έστω κι αργά- σε κείνους που τον μανδύα του άτρωτου και του άφοβου πέταξαν απο πάνω τους. Άσε τις σπονδές σου στον Απόλλωνα για τις εποχές εκείνες που δυνατός στεκόσουν στο άρμα σου επάνω. Χωρίς τα άτια σου μόνος ατενίζεις τους καιρούς με φόβους πλημμυρισμένος, γιατι στήριγμα πια κανένα και από πουθενά δεν έχεις να πιαστείς, να σηκωθείς και πάλι κι ακόμα περιμένεις τη δόξα, το μεγαλείο. Η ανάσταση Ηνίοχε είναι φως και όταν εσένα υπερβείς θα είναι εκεί για να το αγγίξεις. Σφάλισε τα όνειρά σου σε μυστική κρύπτη και μην ξεχάσεις ποτέ που βρίσκονται και όταν στο ειδωλό σου αποκαλυφθεις θα πλησιάσεις επιτέλους τη φλόγα γιατί ο δρόμος σου είναι ατελείωτος...
Δημοσίευση σχολίου