29.4.07

Στην χημική σύσταση των δακρύων σου βρίσκω τρεις γέννες και τις σφαίρες που τρύπησαν τα παιδικά σου ρούχα.
Αλήθεια υπήρξες παιδί;
Μόνο τους παιδικούς σου φόβους βλέπω.
Πάντα το φαγητό κάτω από την πόρτα να παίρνεις, να βιάζεσαι από τον ήχο των κλειδιών.
Και όμως καμιά ρυτίδα δεν τα μαρτυρά.
Πως μας ξεγέλασες όλους έτσι.
Κάθε μέρα υποδυόμαστε τον Ορέστη και κάθε πρωί να αναστένεσαι ξανά και ξανά...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

i like! :))

Ανώνυμος είπε...

Πίσω από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μου,
κρύβονται οι μεγαλύτερες δυνατότητές μου.
Οι φόβοι και οι ανασφάλειες
είναι κίνητρα
τόλμης και δύναμης.
Μην με φοβάσαι...