Ένα δελφίνι κουλουριασμένο πάνω στον καναπέ ακούει τους υπερήχους γαλήνιας μουσικής κάτω απο το ανεπαίσθητο φως μιας λάμπας αλογόνου. Το ηλιακό του πλέγμα σκιρτά με τα πτερύγια σταυρωμένα στο στήθος και στα ρουθούνια του μόλις που φτάνει η μυρωδιά από τις ανθισμένες νερατζιές του κήπου.
Η απουσία του παρατείνεται και το μέρος μοιάζει πιο άνυδρο.
Κι όμως εκείνο πιστεύει τις ομορφιές των θαλασσών του μέσα από τις ασπρόμαυρες λέξεις στον REM του, που θα του δίνουν μια αναπνοή μια σκέψη και μιαν αλήθεια.