Έλεγα πως δε θα ξαναρθείς ποτέ. Σε είχα ξεγραμμένο.
Κι όμως έτσι όπως αποκόπηκα από τον κόσμο σου, σαν να μην είχα υπάρξει μέρος του ποτέ, ή σαν να μην είχες υπάρξει ποτέ, μια στιγμή ησυχίας θα λέγε κάνεις πως περιμένεις, για να τρυπώσεις στο κελί.
Σαν πρόσταγμα ελευθερίας έτοιμο να με βγάλει στην εγκλωβιστική λάμψη του ήλιου.
Σε ένα προαύλιο μεγαλυτέρων ορίων αναπνοής από το πριν και μια παρατεταμένη προσμονή για το μετά.
Δεν αξίζει καμία λέξη μπροστά στην αίσθηση που αφήνει η σκέψη μου.
Και τούτο γιατί η ελάχιστη ανασφάλεια πως τα αποκυήματα του νου, πάντα ετεροχρονισμένα θα είναι η πάντα ανεκπλήρωτα.
Τώρα εκτιμώ περισσότερο άλλες τέχνες, τις αναμνήσεις μιας πραγματικότητας ή μήπως της ανασφάλειας ενός συναισθήματος που θα έμενε μόνο στη σκέψη.
Κι όμως έτσι όπως αποκόπηκα από τον κόσμο σου, σαν να μην είχα υπάρξει μέρος του ποτέ, ή σαν να μην είχες υπάρξει ποτέ, μια στιγμή ησυχίας θα λέγε κάνεις πως περιμένεις, για να τρυπώσεις στο κελί.
Σαν πρόσταγμα ελευθερίας έτοιμο να με βγάλει στην εγκλωβιστική λάμψη του ήλιου.
Σε ένα προαύλιο μεγαλυτέρων ορίων αναπνοής από το πριν και μια παρατεταμένη προσμονή για το μετά.
Δεν αξίζει καμία λέξη μπροστά στην αίσθηση που αφήνει η σκέψη μου.
Και τούτο γιατί η ελάχιστη ανασφάλεια πως τα αποκυήματα του νου, πάντα ετεροχρονισμένα θα είναι η πάντα ανεκπλήρωτα.
Τώρα εκτιμώ περισσότερο άλλες τέχνες, τις αναμνήσεις μιας πραγματικότητας ή μήπως της ανασφάλειας ενός συναισθήματος που θα έμενε μόνο στη σκέψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου